Η Στέλλα Καλλέ ζει και εργάζεται στη Θεσσαλονίκη ως εκπαιδευτικός στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση. Εχει σπουδάσει Αρχαιολογία, Παιδαγωγική και είναι διδάκτωρ της Διδακτικής της Ιστορίας. Μιλάει πέντε ξένες γλώσσες και στον ελεύθερο χρόνο της ασχολείται με την κεραμική και τη συγγραφή. Το τελευταίο της βιβλίο είναι «Το σ’ αγαπώ που δεν είπα», από τις εκδόσεις ΕΞΗ.
Ποια βιβλία έχετε αυτόν τον καιρό πλάι στο κρεβάτι σας;
Βιβλία παιδικά που διαβάζω στον τρίχρονο γιο μου και το «Τραγούδι του Σόλομον», της Τόνι Μόρισον.
Ποιο ήταν το πιο ενδιαφέρον στοιχείο που μάθατε πρόσφατα χάρη στην ανάγνωση ενός βιβλίου;
Διάβασα πριν από λίγους μήνες το βιβλίο «Ο κήπος του χειμώνα» της Κρίστιν Χάνα και με συγκλόνισε η περιγραφή της πολιορκίας του Λένινγκραντ. Ηταν ένα θέμα άγνωστο για μένα.
Βρήκατε ποτέ τον μπελά σας επειδή διαβάσατε ένα βιβλίο;
Βρίσκω «μπελά» μόνο όταν ένα βιβλίο δεν με ελκύει αναγνωστικά και το θεωρώ χάσιμο χρόνου. Ευτυχώς, δεν νιώθω πια ένοχη όταν παρατάω ένα βιβλίο.
Περιγράψτε την ιδανική αναγνωστική συνθήκη.
Πολυθρόνα που απλώνεις τα πόδια σου δίπλα σε παράθυρο, ησυχία και κατάλληλος φωτισμός πάνω ακριβώς στις σελίδες του βιβλίου.
Υπάρχουν κάποια είδη λογοτεχνίας που προτιμάτε και άλλα που αποφεύγετε;
Η αλήθεια είναι ότι αποφεύγω τα βιβλία επιστημονικής φαντασίας και τις πολύ ρομαντικές ιστορίες και αγαπώ με πάθος τον μαγικό ρεαλισμό.
Τι είναι αυτό που σας συγκινεί περισσότερο σε ένα βιβλίο;
Με συγκινεί η πτώση των ηρώων, τα καθημερινά τους πάθη, η δύναμη της συγχώρεσης, η ανεξάντλητη προσπάθεια επιβίωσης.
Υπάρχει κάποιο αγαπημένο βιβλίο που θα θέλατε να γίνει ταινία;
Ανήκω στην κατηγορία εκείνη των αναγνωστών που δεν θέλουν τα βιβλία να γίνονται ταινίες, γιατί χάνουν κάτι από τη μαγεία τους. Ωστόσο, από τα βιβλία που διάβασα τον τελευταίο χρόνο θα επέλεγα «Το Αηδόνι» της Κρίστιν Χάνα. Νομίζω ότι από αυτό το βιβλίο λάτρεψα και τη συγγραφέα.
Από πού εμπνευστήκατε την ιστορία του βιβλίου σας «Το σ’ αγαπώ που δεν είπα»;
Η ιστορία είναι εξ ολοκλήρου αληθινή, δεν αποτελεί προϊόν μυθοπλασίας. Προτιμώ τις αληθινές ιστορίες, γιατί με συναρπάζει η πολυπλοκότητα της ανθρώπινης σκέψης και δράσης. Υπάρχει άραγε καλύτερη έμπνευση από τις εκπλήξεις που μας επιφυλάσσει η ίδια η ζωή;
Πώς παρουσιάζονται οι μάνες στην ιστορία σας;
Παρουσιάζονται ως υποταγμένες στις δύσκολες συνθήκες της ζωής τους, σχεδόν άβουλες, μερικές φορές σκληρές ή βάναυσες. Ταυτόχρονα όμως είναι συγχωρητικές, ακαταπόνητες και δοτικές, όπως οι περισσότερες μητέρες του κόσμου. Το βιβλίο πραγματεύεται το τραύμα της απόρριψης και της αποδοχής και οι μάνες παίζουν σε αυτό πρωταγωνιστικό ρόλο.
